HAKAN KAYHAN IŞIK

1993 yılının başlarında, Can Azerbaycan tarihin en kötü günlerini yaşıyordu.. Haçlı orduları, Odlar Yurdu Azerbaycan'ı bir kez daha yakmak için bir araya toplanmış ve amansız bir soykırımına girişmişti. Özellikle kadın ve çocuklardan oluşan binlerce Azerbaycan Türk'ünü, Rus tankları (T-80) altında ezerek vahşet tarihini yeniden yazıyorlardı. Tam bu sıralarda Türk milleti arasında infial uyanmış ve yüz kişilik bir ülkücü timi, kardeşlerine yardım için Azerbaycan'a sızmıştı. Onbin kişilik bir ülkücü gurubu ise yurdun muhtelif yerlerinde hazırlıklarını tamamlayarak intikal için bekleme vaziyeti almıştı.

1917 yılında dedelerimiz de Nuri Paşa komutasında gene oraya yardıma koşmuş ve ruslara kan kusturan bir gerilla savaşı başlatarak son ferdine kadar şehit düşene kadar savaşmışlardı. Bizde yaklaşık yetmiş yıl sonra, yarım kalan bu kutsal görevi tamamlamak için Azerbaycan toprağındaydık artık.

........................Bu arada bir yıldız tanıyordum. Ceyrançöl'deki kışlada ilk defa gördüm onu. Hakan Kayhan Işık …

Bizden sonra gelen ekibin arasındaydı. Bütün kahramanlarımızda olan tipik bir özellik olan az laf, çok iş onun da düsturu olmuştu. Yiğit, pervasız ve inadına kibar bir savaşcıydı. Bir akşam dinlenme anında yanıma gelerek selam verdi ve konuşmaya başladı:

-Hocam, bu Ermeniler ve Apocular arasında müthiş bir benzerlik var. Her iki çetenin faaliyetleri de ortak bir karakter arzediyor. Bunların arasında acaba bir soy veya boy beraberliği varmıdır?

-Evet kardeşim. Soy sop bilmem ama Pkk, Ermeni çetelerinin çağdaş bir versiyonudur. Daha doğru bir tabirle, terör örgütü Asala' nın faaliyetlerine ara vermesiyle beraber Pkk örgütü işbaşı yapmış ve Ermenilerin bıraktığı yerden başlayarak, hâkim devletlerin tetikçiliğini bugün itibarıyla devam ettirmektedir.

Hakan, başını sallayarak bana hak veriyor ve yeni sorular bir birini izliyordu. Böylece istirahat zamanları sohbet ederdik. Onunla böylesine önemli konuları konuşmaktan oldukça zevk alırdım. Yaşatmak gayesinden başka bir sevdası yoktu.

Korkusuzdu, cesurdu… Ancak, çok iyi teşhis ettiği Apocuların kalleş saldırıları onu ansızın yakalamıştı.

Bir kaç ay sonra Türkiye'ye dönen Hakan'ın cesareti, 1993 senesinin buz gibi soğuk geçen Kasım ayının bir Pazartesi akşamında, Erenköy Ülkü Ocakları 'na atılan bombanın üzerine kapanıp, vücudunu örtü yapması ve arkadaşlarının hayatını kurtarıp, kendi hayatını feda etmesiyle son bulacaktı.

Takvimler 22 Kasım 1993 tarihini gösterirken bir yıldız daha kayarak, zaman bir kez daha durmuş ve nice hain pusulardan sağ çıkmayı başaran Hakan Kayhan Işık bu kalleş Ermeni-Pkk saldırısı sonucunda can vererek, şehadet şerbetini içmişti.

İşin daha dehşetli bir boyutu, Ocak bombalanmadan yalnızca bir saat önce ortaokul talebelerine yönelik ders programının olmasıydı. Doğrudan 12-13 yaş çocukları hedef alınmış ancak Ocak'taki ders bir saat erken bitince de, talebeler bırakıldığı için çok daha vahim olan bir olay önlenmiş oluyordu.

Bir gün sonra Kadıköy Söğütlüçeşme 'de kılınan cenaze namazından sonra da, Karacaahmet mezarlığına defnedildi. Al bayrağa sarılı tabut, yurdun dört bir yanından gelen yüzbinlerce Ülkücü'nün omuzlarında büyük bir ihtişamla yürüken, Hakan'ın cansız bedeni bir kutlu hizmeti daha yerine getiriyor ve dosta güven, düşmana da korku veren muhteşem bir manzara oluşturarak, âdeta hainlere bir ihtar çekiyordu.

Annesinin, Hakan'ın aziz bedeni mezarlığa defnedilirken söylediği sözler ise tarihe geçecek olan bir başka duygulu ifadelerdi: “ Oğlum Azerbaycan'a nişanlısını bırakarak savaşmaya gitti ve sağ döndü. Rabbim ona şehitlik mertebesini Türkiye'de nasip etti. Şimdi geride bir evladım daha var ve gerekirse ülkem için onu da şehit vermeye hazırım.”

Yusuf Ziya ARPACIK